In de Huiskamers van Laarbeek is iedereen welkom. Zonder afspraak, zonder drempels. Je loopt er binnen voor een kop koffie en een praatje, om een boek te lenen bij de bieb, of met vragen over de overheid, zorg, wonen en welzijn. Je kunt er meedoen aan een activiteit of zelf iets organiseren. En soms leidt dat tot heel mooie ontmoetingen, zoals bij deze groep ouders en kinderen.
Ruim een jaar geleden kreeg Ellen* een telefoontje van de gemeente. Of ze openstond voor een gesprek met de wethouder? Daar hoefde ze niet lang over na te denken: heel graag! Ellen: “Ik was al zo veel dichte deuren, drempels en hobbels tegengekomen in de zoektocht naar hulp voor mijn zoon. Ik dacht dit is een uitgelezen kans om mijn verhaal te delen.”
De Laarbeekse wethouders Monika Slaets en Joan Briels gaan geregeld op huisbezoek bij inwoners die hulp van de gemeente ontvangen. Monika legt uit: “Wij komen de problemen niet oplossen – we kennen het verhaal zelfs niet van tevoren – maar willen horen hoe inwoners de hulp ervaren, wat er goed gaat en wat we als gemeente beter kunnen doen. Waar mogelijk brengen we mensen bij elkaar.”
Balletje ging rollen
Ellen vertelt over haar zoon die autisme heeft: “De normale, dagelijkse dingen zijn voor hem verre van vanzelfsprekend: school, een sportclub, maar ook de Kindervakantieweek, een kinderfeestje of vrienden maken. Hij heeft andere aandacht en begeleiding nodig dan de meeste kinderen. De strijd die je daarvoor moet leveren is zwaar. Voor hem – hij verdient het om óók gewoon mee te mogen doen – maar ook voor ons als ouders.” De wethouder bracht Ellen in contact met Maartje Keizers, dorpsondersteuner en jongerenwerker bij de LEV groep. Maartje bood Ellen een luisterend oor, dacht mee, maar vroeg ook: zou je zelf iets willen en kunnen doen? Zeker, antwoordde Ellen, wat mij zou helpen is contact met andere ouders, daar wil ik wel energie in steken. “Ik dacht zo vaak: waar zijn die andere ouders, wij kúnnen niet de enigen zijn in Laarbeek. Maartje bracht een aantal gezinnen bij elkaar en daarna is het balletje enorm hard gaan rollen.”
Heel gewoon
Met hulp van Maartje en subsidie van de gemeente volgde ze een aantal bijzondere bijeenkomsten in de Huiskamer van Beek en Donk. Ellen: “De kinderen speelden met elkaar en wij als ouders raakten niet uitgepraat. De herkenning! Mijn zoon zei: ‘mam, het is net of ik nu ook bij een clubje hoor’. Hij kwam er zelfs een jongen uit de straat tegen. Ze voetballen nu samen buiten, heel gewoon en juist daarom zo waardevol.”
De meeste kinderen die vastlopen op school en in sociale activiteiten komen terecht in een zorgtraject. Ellen, en ook de andere ouders in deze groep, ondervonden dat oplossingen vooral dicht bij huis liggen. “In elkaar kennen en herkennen, erbij horen en meedoen in je eigen dorp. Even iets delen in de appgroep: hé, heb jij dat ook? Kunnen lachen en huilen met iemand die jou wél snapt.” Monika is geraakt: “De kracht zit dus in jullie zelf, in verbinding en herkenning. Ik word er heel gelukkig van hoe dit heeft uitgepakt. Als gemeente leren we hiervan en blíjven we leren.” Ellen: “Op dit moment ligt het een beetje stil omdat iedereen het druk heeft. Maar we blijven in contact. Het is niet ik, niet jij, maar samen!”
*Ellen is niet de echte naam van deze moeder. In verband met de privacy van haar zoon kiest zij ervoor om niet met hun namen in de media te staan.
Loop ook eens binnen in de Huiskamers van Beek en Donk, Lieshout, Aarle-Rixtel of Mariahout. Je bent meer dan welkom.